Organizatorzy
Klasztor Dominikanów we Wrocławiu – Konwent św. Wojciecha
W samym centrum Wrocławia, zaledwie kilkaset metrów na wschód od Rynku, położony jest rozległy zespół zabudowań dawnego kwartału dominikańskiego.
W jego skład od XIV wieku do 1811 roku wchodziły klasztory SS. Dominikanek i OO. Dominikanów oraz dwie gotyckie świątynie. Wobec likwidacji zakonów przez rząd pruski, późniejszych rozbiórek, a przede wszystkim zniszczeń, które przyniósł ze sobą rok 1945, z dawnej świetności pozostało niewiele. Niewątpliwie najcenniejszym elementem całego zespołu, jaki dotrwał do dnia dzisiejszego, jest kościół Św. Wojciecha, istniejący w tym miejscu od XII wieku, a kryjący w swoim wnętrzu relikwie jednego z głównych patronów naszego miasta, Błogosławionego Czesława, który według legendy, ocalił w 1241 roku prawobrzeżną część Wrocławia przed najazdem mongolskim. Pomimo wielkich zniszczeń ostatniej wojny, ocalała jednak Czesławowa kaplica, która jest jednym z najcenniejszych zabytków późnego baroku w naszym mieście i po dziś dzień dowodem trwania kultu pierwszego dominikańskiego przeora we Wrocławiu. Dbają o to, od ponad 600 lat, jego Współbracia, którzy na początku lat 50, po 140 latach przerwy, powrócili do Wrocławia, odbudowali kościół i rozpoczęli ożywioną działalność duszpasterską, przede wszystkim wśród młodzieży akademickiej i inteligencji.
W samym centrum Wrocławia, zaledwie kilkaset metrów na wschód od Rynku, położony jest rozległy zespół zabudowań dawnego kwartału dominikańskiego.
W jego skład od XIV wieku do 1811 roku wchodziły klasztory SS. Dominikanek i OO. Dominikanów oraz dwie gotyckie świątynie. Wobec likwidacji zakonów przez rząd pruski, późniejszych rozbiórek, a przede wszystkim zniszczeń, które przyniósł ze sobą rok 1945, z dawnej świetności pozostało niewiele. Niewątpliwie najcenniejszym elementem całego zespołu, jaki dotrwał do dnia dzisiejszego, jest kościół Św. Wojciecha, istniejący w tym miejscu od XII wieku, a kryjący w swoim wnętrzu relikwie jednego z głównych patronów naszego miasta, Błogosławionego Czesława, który według legendy, ocalił w 1241 roku prawobrzeżną część Wrocławia przed najazdem mongolskim. Pomimo wielkich zniszczeń ostatniej wojny, ocalała jednak Czesławowa kaplica, która jest jednym z najcenniejszych zabytków późnego baroku w naszym mieście i po dziś dzień dowodem trwania kultu pierwszego dominikańskiego przeora we Wrocławiu. Dbają o to, od ponad 600 lat, jego Współbracia, którzy na początku lat 50, po 140 latach przerwy, powrócili do Wrocławia, odbudowali kościół i rozpoczęli ożywioną działalność duszpasterską, przede wszystkim wśród młodzieży akademickiej i inteligencji.
Dominikanie (Zakon Kaznodziejski)
Zakon Braci Kaznodziejów (Ordo Fratrum Praedicatorum - OP), powstał na początku XIII wieku w południowej Francji, a pierwszy klasztor założony został w 1215 roku w Tuluzie. Jego założycielem był Hiszpan, św. Dominik de Guzman (ok. 1172 - 1221), kanonik katedry w Osmie, od którego imienia zakon wziął swoją dzisiejszą nazwę. W 1216 roku papież Honoriusz III zatwierdził nowy zakon, w oparciu o regułę Św. Augustyna. Dominik kanonizowany został w 1234 roku i pochowany w kościele kaznodziejskim w Bolonii. Klasztory powstawały niemal zawsze w samych centrach miast i utrzymywały się z datków wiernych, stąd Dominikanie, podobnie jak i Franciszkanie, nazywani byli zakonem żebraczym lub mendykanckim. Szczególnym powołaniem zakonników było kaznodziejstwo, oparte na solidnym przygotowaniu teologicznym, zwłaszcza pośród heretyckich wspólnot katarów, waldensów i albigensów. Między innymi dlatego papież Grzegorz IX w 1231 roku przekazał w ręce Dominikanów, powołany kilkanaście lat wcześniej, urząd inkwizycji, który sprawowali do końca średniowiecza.
Św. Dominik specjalny nacisk położył na duchowe, teologiczne i filozoficzne przygotowanie zakonników do pracy duszpasterskiej. Kluczową rolę odgrywać miał jednak nade wszystko dobry przykład własnego życia, zwłaszcza wobec osób krytycznie, czy też wrogo ustosunkowanych do duchowieństwa i Kościoła. Dzięki gruntownemu wykształceniu Dominikanie wnieśli istotny wkład w rozwój średniowiecznych uniwersytetów, zwłaszcza w Paryżu, Bolonii i Padwie. Wśród członków zgromadzenia było wielu wybitnych teologów i filozofów, między innymi św. Albert Wielki i twórca scholastyki św. Tomasz z Akwinu. Twórcą Złotej Legendy, najpoczytniejszego dzieła hagiograficznego w wiekach średnich, był dominikanin Jakub de Voragine. Zakon odegrał także wielką rolę w kształtowaniu duchowego oblicza późnego średniowiecza, czego najlepszym przykładem była działalność mistyków nadreńskich, Jana Taulera, Henryka Suzona i Mistrza Ekharta. Z zakonu kaznodziejskiego pochodził także wybitny malarz wczesnego renesansu, Fra Angelico, późniejszy błogosławiony i od 1987 roku patron artystów. Spośród żeńskiej kontemplacyjnej gałęzi zakonu, powstałej także na początku XIII wieku, pochodzi między innymi, wielka mistyczka św. Katarzyna ze Sieny.
Obecnie na całym świecie Zakon Kaznodziejski podzielony jest na 50 prowincji, liczy sobie około 7, 5 tysiąca kapłanów i braci, na czele z rezydującym w Rzymie, przy kościele Santa Sabina generałem zakonu. Również w Rzymie Dominikanie posiadają i prowadzą znany i ceniony uniwersytet papieski Angelicum, którego rektorem był do niedawna O. Władysław Kaczyński OP.
Do Polski pierwsi Dominikanie, pod przewodnictwem Św. Jacka, przybyli z Rzymu, w 1220 roku, na zaproszenie biskupa krakowskiego Iwona Odrowąża. Najstarszy macierzysty klasztor, pod wezwaniem Św. Trójcy założony został w Krakowie (1222) i istnieje nieprzerwanie do dnia dzisiejszego. Kolejne placówki powstały między innymi we Wrocławiu (1226), Sandomierzu (1226), Gdańsku (1227) i Poznaniu (1243). Pierwszym prowincjałem obejmującej wszystkie polskie klasztory nowej prowincji został Gerard z Wrocławia. Do końca XVII stulecia na terenie całej Rzeczpospolitej istniało 45 klasztorów, nie tylko w dużych miastach ale i na prowincji.
Polska Prowincja Dominikanów, z siedzibą w Warszawie, liczy ponad 400 zakonników i posiada 14 klasztorów. Zakonnicy zajmują się przede wszystkim działalnością duszpasterską, rekolekcyjną i naukową, a zwłaszcza prowadzeniem duszpasterstw akademickich i młodzieżowych.
Zakon Braci Kaznodziejów (Ordo Fratrum Praedicatorum - OP), powstał na początku XIII wieku w południowej Francji, a pierwszy klasztor założony został w 1215 roku w Tuluzie. Jego założycielem był Hiszpan, św. Dominik de Guzman (ok. 1172 - 1221), kanonik katedry w Osmie, od którego imienia zakon wziął swoją dzisiejszą nazwę. W 1216 roku papież Honoriusz III zatwierdził nowy zakon, w oparciu o regułę Św. Augustyna. Dominik kanonizowany został w 1234 roku i pochowany w kościele kaznodziejskim w Bolonii. Klasztory powstawały niemal zawsze w samych centrach miast i utrzymywały się z datków wiernych, stąd Dominikanie, podobnie jak i Franciszkanie, nazywani byli zakonem żebraczym lub mendykanckim. Szczególnym powołaniem zakonników było kaznodziejstwo, oparte na solidnym przygotowaniu teologicznym, zwłaszcza pośród heretyckich wspólnot katarów, waldensów i albigensów. Między innymi dlatego papież Grzegorz IX w 1231 roku przekazał w ręce Dominikanów, powołany kilkanaście lat wcześniej, urząd inkwizycji, który sprawowali do końca średniowiecza.
Św. Dominik specjalny nacisk położył na duchowe, teologiczne i filozoficzne przygotowanie zakonników do pracy duszpasterskiej. Kluczową rolę odgrywać miał jednak nade wszystko dobry przykład własnego życia, zwłaszcza wobec osób krytycznie, czy też wrogo ustosunkowanych do duchowieństwa i Kościoła. Dzięki gruntownemu wykształceniu Dominikanie wnieśli istotny wkład w rozwój średniowiecznych uniwersytetów, zwłaszcza w Paryżu, Bolonii i Padwie. Wśród członków zgromadzenia było wielu wybitnych teologów i filozofów, między innymi św. Albert Wielki i twórca scholastyki św. Tomasz z Akwinu. Twórcą Złotej Legendy, najpoczytniejszego dzieła hagiograficznego w wiekach średnich, był dominikanin Jakub de Voragine. Zakon odegrał także wielką rolę w kształtowaniu duchowego oblicza późnego średniowiecza, czego najlepszym przykładem była działalność mistyków nadreńskich, Jana Taulera, Henryka Suzona i Mistrza Ekharta. Z zakonu kaznodziejskiego pochodził także wybitny malarz wczesnego renesansu, Fra Angelico, późniejszy błogosławiony i od 1987 roku patron artystów. Spośród żeńskiej kontemplacyjnej gałęzi zakonu, powstałej także na początku XIII wieku, pochodzi między innymi, wielka mistyczka św. Katarzyna ze Sieny.
Obecnie na całym świecie Zakon Kaznodziejski podzielony jest na 50 prowincji, liczy sobie około 7, 5 tysiąca kapłanów i braci, na czele z rezydującym w Rzymie, przy kościele Santa Sabina generałem zakonu. Również w Rzymie Dominikanie posiadają i prowadzą znany i ceniony uniwersytet papieski Angelicum, którego rektorem był do niedawna O. Władysław Kaczyński OP.
Do Polski pierwsi Dominikanie, pod przewodnictwem Św. Jacka, przybyli z Rzymu, w 1220 roku, na zaproszenie biskupa krakowskiego Iwona Odrowąża. Najstarszy macierzysty klasztor, pod wezwaniem Św. Trójcy założony został w Krakowie (1222) i istnieje nieprzerwanie do dnia dzisiejszego. Kolejne placówki powstały między innymi we Wrocławiu (1226), Sandomierzu (1226), Gdańsku (1227) i Poznaniu (1243). Pierwszym prowincjałem obejmującej wszystkie polskie klasztory nowej prowincji został Gerard z Wrocławia. Do końca XVII stulecia na terenie całej Rzeczpospolitej istniało 45 klasztorów, nie tylko w dużych miastach ale i na prowincji.
Polska Prowincja Dominikanów, z siedzibą w Warszawie, liczy ponad 400 zakonników i posiada 14 klasztorów. Zakonnicy zajmują się przede wszystkim działalnością duszpasterską, rekolekcyjną i naukową, a zwłaszcza prowadzeniem duszpasterstw akademickich i młodzieżowych.
Wrocławskie Centrum Rozwoju Społecznego (WCRS)
www.wcrs.wroclaw.pl
WCRS jest jednostką organizacyjną Gminy Wrocław. Główne działania WCRS to: animacje na Wyspie Słodowej, pośrednictwo w wolontariacie, edukacja w Centrum Edukacji Społecznej, projekt sportowo-edukacyjny Szkoła była w Formie, organizacja Dni Seniora, działanie na rzecz integracji społecznej, wspieranie obcokrajowców w Infolinku, współorganizacja projektów ESK - Parki ESK Wrocław 2016
www.wcrs.wroclaw.pl
WCRS jest jednostką organizacyjną Gminy Wrocław. Główne działania WCRS to: animacje na Wyspie Słodowej, pośrednictwo w wolontariacie, edukacja w Centrum Edukacji Społecznej, projekt sportowo-edukacyjny Szkoła była w Formie, organizacja Dni Seniora, działanie na rzecz integracji społecznej, wspieranie obcokrajowców w Infolinku, współorganizacja projektów ESK - Parki ESK Wrocław 2016